چطور یک قطره اشک بر امام حسین(ع) قدرت پاک کردن گناهان آینده و گذشته ما را دارد؟

پرسش:

چطور یک قطره اشک بر امام حسین(ع) قدرت پاک کردن گناهان آینده و گذشته ما را دارد؟

پاسخ:

روایات به این مضمون در باره گریه بر اباعبد الله و زیارت امامان معصوم و بعض اعمال مستحبی و .... وارد شده است که دلالت دارد این اعمال ثواب فراوان داشته و باعث آمرزش گناهان می شود؛اما اولا این وعده ها اجمالی است و قید و شرط آنها در روایات دیگر به صراحت و بارها ذکر شده است. مثلا آیه شریفه می فرماید:إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقین‏"(1) خدا فقط از باتقوایان می پذیرد.
این آیه قید عامی را به همه عبادات و اعمال ما می زند و آن "رعایت تقوا " است. خدا در ای آیه با حصر "انما" اعلام می کند که فقط از باتقوا ها می پذیرد؛ بنا بر این اگر کسی تقوا سرلوحه اعمالش نباشد و به اندازه آب، دردی از او دوا نخواهد کرد.
پس این وعده ها اجمالی است و با قید و شرط است و امید زا می باشد و بنده را به سوی خدا جلب می کند و تا شرط حقیقی اش حاصل نشود، قطعی نمی گردد ولی همین امید کافی است و عامل مهمی در جهت حرکت و رسیدن به صلاح و فلاح است از این رو  در روایات از پیامبر و امامان آمده که اگر بر انجام کاری بنا به روایتی ما وعده ثوابی داده باشیم و شما برای رسیدن به آن ثواب، آن عمل را به جا آورید، به آن ثواب می رسید حتی اگر آن روایت به واقع از ما نباشد.
امام صادق (ع) فرمود:من بلغه عن النبی صلی الله علیه وآله شئ فیه الثواب، ففعل ذلک طلب قول النبی صلی الله علیه وآله، کان له ذلک الثواب ، وإن کان النبی صلی الله علیه وآله لم یقله (2)و این خود اخلاص و باور و ایمان است. زیرا به خاطر وعده پیامبر این کار را انجام می دهد یعنی به نبوت پیامبر و به صداقت ایشان و به قیامت و حاکمیت مطلق خدا باور دارد که می خواهد این کار را انجام دهد تا به آن پاداش برسد و تا زمانی که این باور و اعتقاد را نقض نکرده و زیر پا ننهاده ، مؤمن است و شرط ثواب را دارد و اگر با گناهش این عمل را نقض کرد، ثوابی را که کسب کرده، ضایع می نماید.
نکته دیگر این که انجام عبادت و عمل صالح با خلوص، جهاد اکبر است و بسیار سخت می باشد و سختی خالصانه به جا آوردن عمل، کمتر از سختی توبه خالصانه نیست و وقتی توبه واقعی همه گناهان گذشته را می آمرزد و به حسنه تبدیل می کند، چرا اشکی که خالصانه برای اباعبد الله ریخته شده، چنین نباشد؟ مگر خداوند در باره توبه نمی فرماید:إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَنات(3)مگر کسانی که توبه کنند و ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند، که خداوند گناهان آنان را به حسنات تبدیل می‏کند.
بله همان گونه که توبه واقعی فرد را منقلب می کند و به جبران گذشته وامی دارد، اشک واقعی و ناشی از عشق خالصانه به امام حسین هم انسان را منقلب کرده و به جبران گذشته وامی دارد و او به یاری خدا بر جبران حقوق خدا و خلق که ضایع کرده همت می کند و اگر هم نتواند و فرصت نیابد این حقوق را جبران کندف داوند از جانب او آن قدر به طلبکارنش عطا می کند تا از او بگذرند و گناهش در ارتباط با آنها محو شود.
خداوند حقوق بندگانش را بدون رضایت آنان نمی بخشد ولی می تواند از خزانه بیکران خود آن قدر به آنان عطا کند تا از بنده اش در گذرند. امام سجاد(ع) به ما تعلیم داده در دعای روز دوشنبه بخوانیم:اللهم إنی أستغفرک لکل نذر نذرته وکل وعد وعدته وکل عهد عاهدته ثم لم أف به وأسئلک فی مظالم العباد عنا فأیما عبد من عبیدک أو أمة من إمائک کانت له قبلی مظلمة ظلمتها إیاه فی عرضه أو فی أهله وولده أو غیبة اغتبته بها أو تحامل علیها بمیل أو هوی أو أنفة أو حیة أو ریاء أو عصبیة عایبا کان أو شاهدا حیا کان أو میتا فقصرت یدی وضاق وسعی عن ردها إلیه والتحلل منه فأسئلک یا من یملک الحاجات وهی مستجیبة بمشیته ومسرعة إلی ارادته ان تصلی علی محمد وال محمد وان ترضیه عنی بم شئت وتهب لی من عندک رحمة انه لا تنقصک المغفرة ولا تضرک الموهبة(4)
خدایا من از تو در باره نذرهایی که کرده، وعده هایی که داده و تعهدهایی که کرده ام و وفا ننموده ام، آمرزش می طلبم و همچنین در باره حقوقی که بندگان تو از زن و مرد بر عهده من دارند و ظلم هایی که از جهت آبرو، خانواده و فرزندان نسبت به آنها مرتکب شده ام، یا غیبتی که از آنها گفته ام یا تحمیلی که بر دوششان گذاشته ام به جهت میل دلم،  غرورم، خودنمایی ام،تعصب بیجایم؛ را بر من ببخش چه آنها مرده باشند یا زنده؛ حاضر باشند یا غایب که دست من از ادای حقوق آنان کوتاه است و وسعت ادای دین آنها را ندارم و امکان حلالیت طلبی از آنان برایم نیست؛ پس تو ای خدایی که مالک حاجت هایی و به مشیت و اراده تو به سرعت برآورده می شوند، بر محمد و آل محمد درود فرست و آنان را از من راضی ساز و رحمتت را نصیب من گردان که آمرزش و رحمت کردن، تو را زیانی نمی رساند.
بنا بر این یک قطره کوچک اشک خالصانه ای که برای امام حسین از چشم جاری شود به منزله کیمیایی است که وجود فرد را منقلب ساخته و مس وجودش را طلا ساخته و زمینه های آمرزش گناهان گذشته و گناهان احتمالی آینده اش را فراهم می آورد زیرا او را به عالم عشق به مظهر پاکی ها می برد و از همه زشتی ها متنفر ساخته به جبران گذشته و ساختن آینده واداشته و در آینده هم اگر لغزشی ناخواسته از او سر زندف به شرعت پشیمان شده و جبران می کند زیرا می خواهد همرنگ مولایش اباعد الله باشد.
ما نباید مانند مسیحیان گمان کنیم که ابا عبدالله فدا شده تا امت از جهنم نجات یابند و او همه گناهان امت را به دوش گرفته و ما فقط با گریه بر او می توانیم بهشتی شویم.
امام حسین امام ما است و راهی را گشوده تا ما رهرو آن راه باشیم و عشق و ارادت است که ما را به آن راه می برد و گریه طلیعه این عشق است.

پاورقی:
1. مائده(5) آیه 27.
2. برقی، محاسن، تهران، اسلامیه، 1330 ش، ج1، ص 25.
3. فرقان(25) آیه70.
4. کفعمی، مصباح، بیروت، اعلمی، 1403ق، ص113-114.