چرا شمر ملعون در گودال قتلگاه بنا بر آنچه در مقاتل نوشته شده است، صدای حضرت زهرا (س) را می شنود، ولی ما در عصر حاضر صدای مولایمان مهدی(عج) را نمی شنویم؟

پرسش:

 چرا شمر ملعون در گودال قتلگاه بنا بر آنچه در مقاتل نوشته شده است، صدای حضرت زهرا (س) را می شنود، ولی ما در عصر حاضر صدای مولایمان مهدی(عج) را نمی شنویم؟ (البته  حضرت زهرا (س) هم در آن زمان شهید شده بودند)

پاسخ:

دو مطلبی که در سئوال به آن اشاره شده است هیچ گونه ارتباطی با هم ندارند زیرا اولا در این که سر مبارک حضرت سید الشهداء ـ علیه السلام ـ را چه کسی از بدن مطهر آن بزرگوار جدا کرده اند، اتفاق نظر وجود ندارد، بعضی گفته اند، سنان بن انس ملعون، این کار را انجام داده است، چنان چه سید بن طاوس قدّس سرّه گفته است، و بعضی گفته اند که هنگامی که خولی بن یزید چون از اسب پیاده شد و خواست سر مبارک آن حضرت را جدا کند، رعد و لرزشی او را گرفت و نتوانست، شمر لعین به وی گفت: خدا بازوانت را پاره پاره گرداند چرا می لرزی؟ پس خود آن ملعون کافر، سر مقدس آن مظلوم را جدا کرد.⁽¹⁾ به هر حال مطلبی را که در سئوال مورد نظر مطرح گردیده است در کتب معتبر و قابل اعتماد مقاتل و تاریخی نیامده است.
و ثانیا: بر فرض این که چنین اتفاقی افتاده باشد و شمر ملعون صدای حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ را شنیده باشد، باز هم ربطی به بحث ارتباط و ملاقات با امام زمان ـ علیه السلام ـ در عصر ما ندارد چه آن که شمر و امثال او نه تنها صدای امامان را شنیده بودند بلکه خود آن بزرگواران را نیز دیده بودند و با آنان در یک زمان زندگی می کردند و دعوت حق آن بزرگواران را نیز شنیده بودند ولی با وجود همه این ها نه تنها هدایت نیافته اند بلکه بر لجاجت و عنادشان افزوده گردیده است و چنین وضعیتی بر سنگینی بار گناه شان افزوده و باعث اتمام حجت بر آنان گردیده است.
بنابراین ملاک تقّرب و محبوب بودن در پیشگاه ائمه اطهار ـ علیهم السلام ـ شنیدن صدا و یا دیدن و همزمان بودن با آن بزرگواران نیست چه آن که خیلی افراد، رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ را دیده و صدای مبارک او را هر صبح و شام می شنیدند، اما هیچ بهره از آن وجود مقدّس نداشتند، بلکه ملاک تقرب و عزّت در نزد امامان و اولیاء الهی، اطاعت و فرمان برداری و اخلاص، هر کس است ولو آنان را ندیده و صدای شان را هم نشنیده باشند.
این که ما امام زمان ـ علیه السلام ـ را نمی بینیم و یا از حیث ظاهر او را نمی شناسیم و صدای آن بزرگوار را نمی شنویم، لازمه غیبت آن حضرت است که بر اساس اراده حکیمانه خداوند متعال تا زمانی که خدا خواسته است و اراده نموده است، آن بزرگوار از ما پنهان باشد و دوستان و مومنین گرفتار داغ هجران آن حضرت بشوند و از این رهگذر در اثر ارتباط باطنی و معنوی و رنج و حسرتی که از دوری آن عزیز می برند و متحّمل می گردند، به مقامات والا و درجات عالیه قرب و ولایت آن بزرگوار و اجداد طاهرینش نائل گردند.
بر اساس روایات فراوان، ائمه اطهار و امام زمان ـ علیه السلام ـ ما را می بینند و صدای ما را می شنوند اگر چه ما او را نمی بینیم و یا صدای مبارکش را نمی شنویم، آن هم به خاطر مشکلات و موانعی است که در اثر کارها و اعمال خود ما پدید می آید.
افزون بر این که مقتضای غیبت آن حضرت نیز چنین باید باشد.
در توقیعی از امام زمان ـ علیه السلام ـ به عالم جلیل القدر جناب شیخ مفید قدس سرّه چنین می خوانیم که آن حضرت فرموده است: ما اگر چه در مکان های دور از ظالمان به سر می بریم، خداوند (فعلا) صلاح ما و شیعیان ما را مادامی که دنیا در دست ظالمان و فاسقان است چنین خواسته است، ما به ماجرای زندگی شما کاملا مطلع هستیم و از اخبار و آزاری که از طرف دشمنان به شما می رسد با خبریم..... ولی ما شما را فراموش نمی کنیم و توجه کامل به شما داریم وگرنه سخت در فشار قرار می گرفتید و یا دشمن شما را نابود می کرد. تقوا و پرهیزکاری پیشه کنید.⁽²⁾ و لذا شیعیان و مومنین هنگام ورود به عتبات حرم های مطهر امامان در اذن دخول خواستن خطاب به ائمه(ع) می گویند: شما مقام و جایگاه مرا می بینید و سخن مرا می شنوید و پاسخ سلام مرا می دهید.⁽³⁾
بنابراین دوری امام زمان ـ علیه السلام ـ و محرومیت از تشّرف به محضر مقدّس آن بزرگوار و نشنیدن کلام او اگر چه بر دوستان و دلدادگان، سخت و جانکاه است ولی این هرگز به معنای این نیست که امام زمان ـ علیه السلام ـ از ما، خدای ناخواسته ناراضی و بی خبر است. همان گونه که شنیدن سخن امام معصوم و ملاقات با او و هم سخن شدن با او برای افراد شقی و فاسقی چون شمر و امثال او کمال و امتیاز نیست بلکه باعث شقاوت و بدبختی بیشتر و اتمام حجت بر آنان می گردد و منجر به عذاب و گرفتاری بیش تر آنان می شود. در حالی که دوری و محرومیت ما از محضر امام ـ علیه السلام ـ باعث عشق و دلدادگی و علاقه و حجت بیش تر ما گردیده و در نتیجه باعث تقرّب بیشتر ما به آن بزرگوار می شود به گونه ای که حالت انتظار در ما به وجود می آید و در زمره منتظران آن حضرت قرار می گیریم که در روایات آمده است که امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: هر کس از شما به اعتقاد به این امر بمیرد در حالی که منتظر آن باشد، مانند کسی است که در خیمه قایم باشد. ⁽⁴⁾
و یا از امام باقر ـ علیه السلام ـ نقل شده که فرمود: اگر کسی از شما بگوید: اگر قائم آل محمد را درک کنم او را نصرت می کنم او مانند کسی است که پیشاروی او شمشیر می زند، نه بلکه مانند کسی است که همراه او شهید شود.⁽⁵⁾

---

پاورقی:

1. شیخ عباس قمی، منتهی الامال، ج1، ص534.
2. طاهری، حبیب الله، سیمای آفتاب، ص249.
3. شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، ص562.
4. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج2، ص546.
5. همان، ص547.

معرفی منابع جهت مطاله بیشتر:

1-کیمیای محبت ؛ محمدی ری شهری

2-سیمای آفتاب ؛ حبیب الله طاهری