حضرت سکینه(س) تربیت یافته مکتب حسینی در روز عاشورا چه کرد؟

پرسش:

حضرت سکینه(س) تربیت یافته مکتب حسینی در روز عاشورا چه کرد؟

پاسخ:

حضرت سکینه (س) سرشار از اخلاق محمدی بود و کسی بود که راه تعالی روح و مبارزه با نفس را در کنار امام حسین (ع) و برادر بزرگوارشان امام زین العابدین (ع) آموخته بود.
حضرت سکینه (س) هیچ گاه در عمل به تکلیف الهی خود یعنی ایستادگی در برابر ظالمان سکوت نمی کرد و صلابت فاطمی ایشان دشمنان و ظالمان را خوار کرده بود.
این بانوی با فضیلت بر منبرها با فصاحت و بلاغت کلام در برابر یاوه گویی های دشمنان مانند عمه بزرگوارشان حضرت زینب (س) با سخنان کوبنده خود مهر سکوت را بر دهان ظالمان می زدند.

اما در روز عاشورا حضرت سکینه(س) بلایای سنگین روز عاشورا را با دلی استوار و اراده ای پولادین تحمّل نمود. این توان، برخاسته از باطن پاک و توجّه کامل او به ذات احدیّت بود، همان گونه که امام حسین علیه السلام درباره اش فرموده: «دخترم، دائم محو جمال الهی است.» مطمئنّاً اگر امام بردباری او را محک نزده بود و به درجه ایمانش واقف نبود، او را همراه خویش به سفری پرحادثه نمی برد تا مبادا از آن حوادث دهشت بار روحش متزلزل شده و دینش دستخوش دگرگونی گردد. سکینه به مرتبه ای از یقین و رضای الهی رسیده بود که کشته شدن پدر و برادرها و عموها را دید، اما لب به شکایت نگشود و آن مصائب را لطف الهی دانست.

وی نظاره گر وقایع عاشورا بود. او ندای کمک خواهی پدرش را که مظلومانه یار و یاور می طلبید، شنید و با تمام وجود، درد بی کسی مادر، خواهر، عمّه ها و زنان را چشید و با اینکه در اوان جوانی بود، سرپرستی دختران کوچکتر از خود را به عهده گرفت و به دلداری آنها پرداخت. با آنکه عطش تا عمق وجودش پنجه افکنده بود، دلیرانه مقاومت کرد و از بی آبی، شکوه ننمود.

او پس از شهادت حضرت علی اکبر علیه السلام بالینش حاضر شد و با سوز دل، نوحه سرایی کرد و زمانی که پدرش عمود خیمه عباس علیه السلام را کشید، داغ سنگین این مصیبت را در خود مخفی نگه داشت تا دشمن خیال نکند فرزندان حسین علیه السلام مرعوب شده و شکیبایی را از دست داده اند. او به خدا دل بسته بود، با صبر قرین بود و از راه مستقیم الهی خارج نشد.

سکینه از اوّلین افرادی است که از شهادت امام مطّلع گردید. وقتی اسب بی صاحب امام، با زین واژگون و شیهه زنان به سوی خیمه آمد، او به استقبالش رفت و با زبان حال، احوال پدر را جویا شد. او به این فکر می کرد که: آیا لحظه آخر به امام آب دادند یا خیر؟ بغضِ فروخورده اش یکباره به خروش تبدیل شد و فریاد برآورد که: واقتیلاه! واابتاه! واحسیناه! واحسناه! و واغربتاه!

زمانی که دشمن، او و دیگر زنان را به قتلگاه برد تا از کنار کشتگان عبور دهد، او ناگهان بر پیکر خونین پدر افتاد و او را به آغوش گرفت و طوری گریست که دوست و دشمن گریان شدند. عمر بن سعد فرمان داد با زور و تهدید دختر امام حسین علیه السلام را از بدن پدر جدا نموده و همراه بقیه مصیبت دیدگان به اسارت برند. سکینه می گوید:

وقتی پیکر پدرم را در آغوش گرفتم، از حلقوم بریده اش این ندا را شنیدم که می گفت:

شیعتی ما ان شربتم ماء عذبٍ فاذکرونی

او سمعتم بغریبٍ او شهیدٍ فاندبونی (1)

شیعیان من! هر زمان که آب گوارایی نوشیدید، مرا به یاد آورید و اگر سرگذشت غریب و شهیدی را شنیدید، بر من بگریید!

پاورقی:

1. مصباح، کفعمی، ص 376.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

1.سایت حوزه http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/3992/6915/83395

2.سایت راسخون http://rasekhoon.net/article/show/127363

3.سایت خبرنگاران جوان http://www.yjc.ir/fa/news/4698404