عبادت رسول الله (ص) چگونه بود؟

پرسش:

عبادت رسول الله (ص) چگونه بود؟

پاسخ:

بندگی و خضوع در مقابل حق، فضیلتی ستودنی است که قرآن بارها بر این صفت زیبای محمدی‏ صلی الله علیه و آله اشاره دارد . خداوند متعال پیامبر گرامی‏اش را با وصف بندگی - که تمام اوصاف والای حضرت خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله را تحت الشعاع قرار داده - یاد می‏کند و رسول گرامی اسلام نیز به عبودیت ‏خود در پیشگاه حق همیشه افتخار می‏کرد.

به چند نمونه از آیاتی که حضرت رسول‏ صلی الله علیه وآله را با صفت والای عبودیت توصیف می‏کند اشاره می‏کنیم:

▪« وان کنتم فی ریب مما نزلنا علی عبدنا فاتوا بسورهٔ من مثله... ‏»( بقره/ ۲۳) ؛ و اگر در آنچه که به بنده خودمان نازل کرده‏ایم شک دارید، یک سوره همانند آن را بیاورید .

▪« ... ان کنتم آمنتم بالله و ما انزلنا علی عبدنا یوم الفرقان ...» ( انفال/ ۴۱) ؛ اگر به خدا و به آنچه که بر بنده خود در روز جدایی [حق از باطل] نازل کرده‏ایم ایمان آورده‏اید ... .

▪« تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیرا» ( فرقان/۱) ؛ بزرگوار و پر برکت است آن خداوندی که قرآن را بر بنده [خاص] خود نازل کرد تا بیم دهنده جهانیان باشد .

▪« فاوحی الی عبده ما اوحی‏»( النجم/۱۰) ؛ [در شب معراج] آنچه را که وحی کردنی بود به بنده‏اش وحی نمود.

پیامبر گرامی اسلام ‏صلی الله علیه وآله آنچنان شیفته عبادت و بندگی در بارگاه ربوبی بود که گاهی خود را فراموش می‏کرد و از خود بی خود می‏شد، تا این که آیه نازل شد: « طه! ما انزلنا علیک القرآن لتشقی‏»؛ طه! ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که این قدر به زحمت و مشقت‏ بیافتی.

مرحوم فیض کاشانی در ذیل این آیه می‏نویسد: پیامبر اکرم‏ صلی الله علیه وآله آنچنان در عبادت الهی حریص بود که از کثرت عبادت پاهای مبارکش متورم شده بود، تا این که خداوند متعال این آیه را فرستاد.

امام باقرعلیه السلام می‏فرماید: روزی یکی از همسران آن حضرت به وی گفت: یا رسول‏الله! چرا به خود اینقدر زحمت می‏دهی، در حالی که یک بنده آمرزیده هستی .

پیامبرصلی الله علیه وآله پاسخ داد: «اولا اکون عبدا شکورا (۸) ؛ آیا بنده شکرگزاری نباشم .»

خداوند متعال در برخی از آیات برای عبادت و بندگی پیامبر گرامی‏اش چنین رهنمود می‏دهد: « اقم الصلوهٔ لدلوک الشمس الی غسق اللیل و قرآن الفجر ان قرآن الفجر کان مشهودا. و من اللیل فتهجد به نافلهٔ لک عسی ان یبعثک ربک مقاما محمودا» ( اسراء/۷۸ و۷۹ )؛ نماز را از زوال خورشید (هنگام اذان ظهر) تا نهایت تاریکی شب (نیمه شب) به پای دار؛ و همچنین قرآن فجر( نماز صبح) را؛ زیرا قرآن فجر مورد شهادت [فرشتگان شب و روز] است . و پاسی از شب را [از خواب برخیز و قرآن و نماز بخوان و] عبادت کن . این یک عمل نافله برای توست . امید است که خداوند متعال تو را به این وسیله به مقامی محمود ( و در خور ستایش) برانگیزد .»

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

1.سایت تبیان http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=291646