چرا در بین ماه های قمری فقط دهم محرم را عاشورا می گویند؟
پرسش:
چرا در بین ماه های قمری فقط دهم محرم را عاشورا می گویند؟
پاسخ:
اطلاق کلمه «عاشورا» بر دهم ماه محرم، پس از به شهادت رسیدن حضرت امام حسین
و یاران آن حضرت، صورت پذیرفته است و در دوره پیش از اسلام بر دهم ماه
محرم عاشورانمیگفتند.کاروان اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز دوم محرم
به سرزمین مقدس کربلا فرود آمد و تا روز عاشورا در آن سرزمین بودند به
لحاظ آن که حوادث مهم کربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد
این دو روز را برجسته تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا یعنی روز نهم و
دهم محرم الحرام نامیدند.
ابن اثیر در کتاب «نهایه» میگوید: «عاشورا یک اسم اسلامی است» و ابن درید
میگوید: «عاشورا یک اسم اسلامی» است و در دوره جاهلیت به این نام معروف
نبود، (1).
در «مجمع البحرین» نیز آمده است: «عاشورا یک اسم اسلامی است» آنچه پیش از
به شهادت رسیدن حضرت امام حسین علیه السلام بود این بود که هم پیامبر
اسلام(ص) و هم حضرت علی علیه السلام شهادت امام حسین علیه السلام را در
کربلا پیشگویی کرده بودند و حتی امام حسین علیه السلام نیز شهادت خود را
پیشگویی کرده بود و به برخی از پیامبران پیشین هم شهادت آن حضرت وحی شده
بود، (2). ولی پیش از اسلام دهم محرم را عاشورا نمیگفتند. ولی پس از آنکه
حضرت امام حسین علیه السلام در کربلا به شهادت رسید، آن روز در میان مردم
به روز عاشورا معروف گردید و شیعیان علی علیه السلام آن روز را روز عزا و
عزاداری قرار دادند و در مقابل آنان بنی امیه و پیروانشان آن روز را روز
جشن و سرور قرار دادند و به تدریج دشمنان شیعه درباره عاشورا احادیثی
ساختند تا آن روز را با فضیلت نشان بدهند در حالی که آن روز، روز غم و
اندوه است و روز مصیبت و نکبت است، روزی است که بهترین انسان را کشتهاند،
جگر رسول خدا را پاره کردهاند و زنان و کودکان پیامبر را به اسارت
بردهاند، آیا اینگونه روز میتواند روز مبارکی باشد؟!
شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان میگوید: روز دهم ماه محرم روز شهادت امام
حسین است، روز مصیبت و حزن ائمه اطهار و شیعیان آنان است و شایسته است که
شیعیان در این روز مشغول کارهای دنیوی نگردند و مشغول گریه و نوحه باشند و
زیارت عاشورا بخوانند.
شیخ عباس قمی به نقل از نویسنده «شفاء الصدور» میگوید: بنی امیه روز عاشورا
را مبارک میدانستند: در این روز برای خود خرید میکردند و خرید را در آن
روز سنّت خود کرده بودند، آنان در این روز مراسم عید بر پا میکردند، آن روز
را روزه میگرفتند و در آن روز طلب حوائج را مستحب میدانستند و برای همین
درباره روز عاشورا فضایل و مناقبی ساختهاند و حتی دعائی هم درباره آن درست
کردهاند که اولش این است: یا قابل توبة آدم یوم عاشورا، یا رافع ادریس
الی السماء یوم عاشورا، یا مسکّن السفینة یوم عاشورا یا غیاث ابراهیم من
النار یوم عاشورا. اینها را ساختهاند. تا امر، مشتبه شود. آنان در
سخنرانیهای خود میگویند: هر نبیّ وسیله و شرفی دارد و در روز عاشورا، این
شرف زیاد میشود مانند خاموش کردن آتش نمرود برای ابراهیم، قرار گرفتن سفینه
نوح به کوه جودی، غرق ساختن فرعون در دریا و نجات حضرت موسی از دست فرعون،
نجات حضرت عیسی از دست یهودیان.
شیخ عباس قمی در ادامه میگوید: شیخ صدوق از میثم تمار نقل کرده که میثم
تمّار گفت: این امت پیامبر، فرزند پیغمبر خود را میکشند و روز عاشورا را که
فرزند پیغمبر را کشتهاند، روز مبارک قرار میدهند و این کار شدنی است و
خواهد شد. راوی میگوید: به میثم گفتم: چگونه آن روز را روز مبارک قرار
میدهند؟ گفت: آنان در فضیلت آن حدیث وضع میکنند و میگویند: روز عاشورا روزی
است که خداوند توبه آدم را پذیرفته است با اینکه توبه آدم در ذی حجه
پذیرفته شده است، آنان میگویند: در عاشورا، یونس از شکم ماهی نجات یافته
است، در حالی که در ذی قعده از شکم ماهی نجات یافته است، میگویند: روز
عاشورا روزی است که سفینه نوح در کوه جودی قرار گرفت در حالی که روز هیجدهم
ذی حجه در کوه قرار گرفت و آنان میگویند: روز عاشورا دریا برای موسی
شکافته شد در حالی که در ربیع الاول شکافته شده بود، (3).
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
پاورقی:
1- الصحیح من سیرة النبی، ج 3، ص 106، چاپ جامعه مدرسین.
2- بحارالانوار، ج 44، ص 223 و ص 250.
3- مفاتیح الجنان، ص 476، اعمال روز عاشورا، چاپ اول، انتشارات فاطمه زهرا.
